حسین متولیان
ال. اس. دي (d-lysergic acid diethylamide) با نام هاي اسيد، حبه قرص، سفر، نقطه هاي ريز، شيشه پنجره، آسمان آبي، كاغذ خشك كن .
كه در سال 1943 توسط آلبرت هوفمن كشف شد، قوي ترين ماده توهم زايي است كه تاكنون شناخته شده است. تأثيرات رفتاري آن حتي با دوز 20 ميكروگرم هم ديده شده است. LSD دارويي است كه احساس شخص را نسبت به جايي كه در آن است مختل مي‌كند و اگر زياد مصرف شود باعث ايجاد توهم مي‌شود. ال. اس. دي از قارچي كه بر روي چاودار يا ساير غلات رشد مي‌كند؛ به دست مي‌آيد. ولي به طور مصنوعي هم ساخته مي‌شود. مقدار كم ال. اس. دي براي مصارف پژوهشي به طور قانوني تهيه مي‌شود و بيشتر به صورت قرص، كپسول و مايع در آزمايشگاههاي غير قانوني براي پخش در خيابان ها توليد مي‌شود (گاهي به صورت يك ورقه ژلاتين يا يك قطعه كاغذ خشك كن كه هر مربع آن يك دوز است). دوره حداكثر مصرف آن در اواخر دهه 60 و اوايل دهه 1970 در اوج هيپي گري بوده است. LSD در كبد متابوليزه مي‌شود و نيمه عمر آن در بدن تقريباً 2 ساعت است. متابوليت هاي آن اثرات روانگردان ندارند.
ارسال نظر